Giuseppe Palumbo

Μου έλεγαν: «Η Αθήνα είναι χάλια». Και συμπλήρωναν: «Γεμάτη καυσαέριο, βρώμικη και χαοτική». Κι όσο πιο πολλά έλεγαν, τόσο δεν έβλεπα την ώρα να πάω εκεί. Και έφτασε η στιγμή: το φεστιβάλ της Βαβέλ στο Γκάζι ήταν και πάλι έτοιμο να εκπλήξει την Αθήνα κι εμάς, τους καλεσμένους του. Φίλοι που είχα πολύ καιρό να δω με υποδέχονται σαν να είχαμε ιδωθεί την προηγούμενη μέρα, εκεί στο παλιό, μικρό, φιλόξενο αεροδρόμιο της Ολυμπιακής, στο Ελληνικό. Και μετά η κίνηση, το καυσαέριο, το χάος: οι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι της Αθήνας. Κάποτε, μικρός, ονειρευόμουν να σπουδάσω αρχαιολογία στην Αθήνα, ενώ πολλοί έλληνες φίλοι μου έρχονταν στην Ιταλία για σπουδές. Τελικά ονειρευόμασταν τα ίδια πράγματα.
1997. Το δεύτερο φεστιβάλ. Αργότερα, θα συμμετείχα και σε πολλά άλλα. Θα συναντούσα μεγάλους μαέστρους των κόμικς και πολλούς έντιμους καλλιτέχνες από πολλές χώρες. Θα έτρωγα σουβλάκι και τζατζίκι, θα έπινα ούζο και ρετσίνα σα να ‘χα γεννηθεί αθηναίος. Θα πέρναγα αξέχαστες νύχτες καλαμπουρίζοντας σε διάφορες γλώσσες. Έτσι είδα την Αθήνα με διαφορετικά μάτια, ένα άλλο βλέμμα που εξελίχθηκε σε βιβλίο, ένα ημερολόγιο ταξιδιού, που διηγιόταν όλη την αγάπη μου για αυτή την πόλη. Μια πόλη που είδα να αλλάζει, να κάνει λίφτινγκ, σαν ξινισμένη γηραιά κυρία. Πάντα όμορφη, πάντα πιο όμορφη για την ακρίβεια. Όμως, κάτι άλλαζε και το ένοιωθα με ένα είδος ανησυχίας που τώρα μεταλλάχθηκε σε μια πολύ πιο σκοτεινή συγκίνηση. Τώρα μου λένε πως η Αθήνα είναι και πάλι βρώμικη και χαοτική. Τώρα θέλω να ξαναγυρίσω, στα αυτιά η θλιμμένη μελωδία ενός ρεμπέτικου, στην καρδιά η επιθυμία να ξαναδώ την Αθήνα και το φεστιβάλ της.